Nestes días, alá polo século VII deixaba o trono dos visigodos, Ervixio o rei que sucedeu a Wamba e precedeu a Éxica. É un fito nun clásico das clases de historia de moitas xeracións de nenos e nenas españois: aquel fío de nomes incomprensibles (Leovixildo, Ataúlfo, Chindasvinto…) que se coñecía como a lista de los reyes godos.

Eran 33 nomes que resumían o saber necesario -daquela- sobre un longo e intenso período histórico que foi de mudanzas, loitas ou conversións relixiosas; de transición do mundo antigo e a romanidade aos tempos medievais.  De feito, a lista de los reyes godos pasou a encarnar en si mesma un modelo educativo baseado na memoria e, mesmo, na explicación de feitos, nomes e cronoloxías.

Hoxe, mesmo nas escolas, prestase maior atención a aquel tempo e as cousas son ensinadas doutro xeito. Con todo, se queredes saber quen eran estes señores, aqui tendes a relación completa.

Como o reino dos visigodos foi algo máis que esta lista de homes senlleiros, recomendamosvos unha ollada a esta presentación, rápida e completa sobre aquel tempo: A Hispania visigoda. E para que vexades cómo se estudan estas cousas agora -e, xa que estamos, facer un repaso-, convidamosvos a revisar esta páxina do IES María Sarmiento (Viveiro) sobre os suevos e os visigodos.

Nestes días púdose ler na prensa sobre o pasamento da última das beguinas europeas. Era  Marcella Pattyn, de 92 anos, a última representante dunha interesantísima forma de vida en feminino que naceu nos séculos medievais.

En efecto, o movemento das beguinas desenvolveuse como unha forma diferente, xenuína e libre de vivir, non só a experiencia relixiosa senón tamén a vida en xeral. Mulleres de toda idade e condición unidas por un desexo común de vivir a súa fe fóra dos muros conventuais, no mundo das xentes corrientes, laicas pero entregadas ás súas conviccións; agrupábanse en casas sen a tutela dun home, traballaban e gañaban o sustento, vivían segundo as súas crenzas eran un exemplo vivo doutra forma de ser e de estar.

Acadaron un enorme éxito no Norte de Europa, moi especialmente nos Paises Baixos onde, segundo parece perviviron ata os nosos días. Deixaron en moitas das cidades nas que viviron sona de solidariedade, fe profunda e xenerosidade. Tamén barrios que conforman pequenas cidades dentro das propias cidades e que hoxe son Patrimonio Mundial da Humanidade.

No noso pais non houbo, que se saiba, experiencias beguinas aínda que si comunidades laicas de mulleres que, en certo modo, poderían asemellarse a elas. Son os oratorios de Santa Cruz (na Coruña) ou de Santa Cristina da Pena (en Santiago), nos que vivían e traballaban mulleres laicas que desde mediados do século XIV dedican á súa vida á oración e a caridade. Insírense dentro da Orde Terceira, aquela na que os laicos viven seguindo as ensinanzas de San Francisco.

Vivían do seu traballo, principalmente atendendo hospitais e alberguerías; tamén de doazóns privadas, xenerosas coa súa singular forma de vida e solidariedade comunitaria. Se cadra por esto mesmo, nunca foron moi ben vistas, tanto polas comunidades conventuais como polas autoridades eclesiásticas e, así, contra mediados do século XV evoluiran xa cara o formato conventual.