Archivo de la categoría: Contidos dixitais

PARAXES CORUÑESAS: AS FONTES

Paso de San Xoán da Cova

No proxecto das paradas da provincia da Coruña (esas paraxes singulares que compre recoñecer e valorar) unha das tarefas que facemos é buscar e identificar imaxes antigas destes lugares. En primeiro lugar, porque son ilustrativas de como eses sitios tan especiais se foron conformando e ademais porque as veces están bastante transformados.

Tomemos como exemplo, o caso desta imaxe: o chamado Paso da Cova; é un estreito a modo de pequeno canón que fai o río Ulla preto do lugar de Ponte Ulla e toma o seu nome dun vello mosteiro. O lugar é hoxe significativamente diferente pois tanto a nova estrada como o ferrocarril crearon pontes que non só transformaron á paisaxe senón que tamén fixeron mudar a nosa percepción sobre ela.

Así, o vello estreito perdeu o seu misterio e parte da monumentalidade, mentres que a antiga ponte é hoxe imperceptible para quen circula pola estrada xa que queda debaixo dela.

Non obstante, aínda hoxe é un sitio de gran beleza escénica.

Sabes onde queda Ponte Ulla? á beira do río Ulla, no límite entre as provincias de Coruña e Pontevedra. Exactamente aquí

 

PARAXES CORUÑESAS

Hai semanas que traballamos nun novo proxecto sobre as Paraxes singulares da provincia Casa tradicional nas Travesasda Coruña. É un proxecto que conta cunha achega económica da Deputación Provincial e que busca estudar e identificar eses sitios que teñen algo de especial no territorio provincial.

¿Qué é unha paraxe?

Dí a Real Academia que é o sitio no que para o coche de línea durante un traxecto, onde agardamos por el, onde baixamos a ese lugar onde nos agardan ou que queremos descubrir.

Esa é a nosa proposta: unha recompilación deses emprazamentos singulares polos que paga a pena achegarse a unha comarca, baixar e deixar o coche, pasear e gozar do territorio e do que nos ofrece.

¿Que fai dun sitio unha paraxe singular?

Aldeas, paisaxes, oficios, tradicións, territorios… que albergan valores históricos, naturais, paisaxísticos que compre recoñecer como parte do noso legado cultural; que é preciso coñecer para preservalos e poder gozar deles hoxe e nos tempos que virán.

Temos xa unha primeira relación, uns 40 sitios. Ao cabo, serán uns 20 e estarán esparexidos por toda a xeografía provincial.

Queres propoñernos algún? escríbenos.

Noticias antigas do Entroido compostelán

Repescamos o texto dun artigo publicado na revista Compostelanea en febreiro de 2017 sobre o Entroido en Santiago hai un século (máis ou menos). Non perdades as fotos que o acompañan!

Compostela 1917: O Entroido

Hai un século, o Entroido ocupaba a vida da cidade durante case un mes, pois comezaba cando chegaban aos comercios os xéneros propios da festa: os tecidos para os disfraces e os “papeliños de cores” que se empregaban para facer máscaras e todo tipo de figuras. Ao tempo empezaban a prepararse as comparsas e o programa de bailes. Así quedaban marcadas as coordenadas da festa: disfraces, comparsas e alegría. As mesmas que hoxe en día seguen definíndoa.

O chuvioso tempo compostelá marcaba o ritmo e tensión das xornadas, sobre todo a principios do século XX, cando as formas de vida burguesas terminaron de adaptar a festa á sociabilidade urbana. É entón cando naceu o Entroido tal e como hoxe o coñecemos; un tempo -como di un autor da época- divertido e elegante.

No rural santiagués perduraron ata hoxe costumes máis arraigados á tradición rural como a destrución do Entroido feito con palla e roupa vella que podemos documentar en Aríns hai cen anos, o carro engalanado que se armaba en Santa Marta ou os atranques dos Xenerais das parroquias do Ulla.

Na cidade desenvolvíase un Entroido diferente con manifestacións xenuínas que estaban plenamente vixentes hai un século. Algunhas desapareceron, outras son doadamente identificables no programa actual.

A rúa era o principal escenario do Entroido santiagués. Polas vías principais paseaban, cantando coplas e chanceando coa xente, as comparsas. Estas agrupacións armábanse cada ano baixo nomes tan suxestivos como Los Caballeros de Malta, Los cirujanos del porvenir, Los alpinistas ou La Lira, que levaban acompañamento musical similar ás actuais rondallas ou máis tradicional (pandeireta, bombo e tamboril). Nelas participaban estudantes, mozos e mesmo grupos de nenos e nenas. Na rúa todo eran risas, humor do bo e balbordo, sendo o contrapunto aos bailes que tiñan lugar nas sociedades recreativas ou aos asaltos organizados pola mocidade; nuns e noutros era obrigado o uso de disfrace, preferentemente orixinal e de bo gusto.

A xente ía ao Preguntoiro ou á Rúa do Vilar a ver as comparsas e o curioso espectáculo que era a súa rolda. Percorrían as rúas da cidade e ao pé das casas cantaban coplas e cancións recibindo a cambio as moedas que lles tiraban desde balcóns e xanelas. Houbo un tempo en que as comparsas ofrecían amendoados ás casas máis xenerosas.

Tamén había lugar para dous clásicos: o xogo do figo (juego del higui) -no que un home cunha manchea de figos colgados dun pau enredaba coa rapazada- e o paseo de Carabellón e Perilla -oso e domador que facían as delicias do público-. O Entroido era, sobre todo, un lugar de encontro e de xogo; por uns días as barreiras sociais volvíanse borrosas nunhas rúas nas que as mascaritas tanto facían burla como armaban un baile espontáneo.

As dificultades para xestionar estes encontros e afluencias de xentes levaron o Concello a programar na Alameda o desfile das comparsas. Amenizado con música, o cambio de escenario deulle un importante pulo ao Entroido xa que as carrozas engalanadas, que ata entón eran escasas, pasaron a completar o espectáculo. E mesmo foi posible organizar e gozar das batallas de confeti. En 1917 foi a segunda vez que se organizou alí e así, despois de pasear pola cidade, as comparsas e carrozas achegáronse á Alameda, onde a Banda Municipal ofreceu un concerto para amenizar o evento. Foi tal o éxito acadado, que comezou a falarse de outorgar premios aos mellores participantes.

Música, diversión e socialización, esas foron as pautas do Entroido histórico, o que viviron hai cen anos as xentes desta cidade, as mesmas que partillamos hoxe.

Comercio emblemático de Compostela.

O pasado outono inauguramos en Santiago unha exposición dedicada a poñer en valor o papel do pequeno comercio como emblema e símbolo da cidade. Foi un traballo complicado pola falta de referentes históricos e bibliográficos pero moi gratificante porque tivemos oportunidade de achegar á cidadanía unha parte da súa historia que é bastante descoñecida. Foi un encargo do Concello de Santiago de Compostela, concretamente do departamento de Comercio.

A expo tiña dúas partes diferenciadas.

Unha delas estaba dedicada aos establecementos que a Mesa do Comercio de Santiago considerou que debían ser sinalados como emblemáticos; son aqueles, uns máis antigos e outros máis recentes, que significan algo para a veciñanza e son un referente no seu sector ou no seu barrio, pola calidade da súa oferta ou servizo, polo innovador que é, pola súa antigüidade… cada un por unha cousa, premiaronse a unha serie de establecementos. Son os primeiros dunha distinción chamada a continuar nos anos que virán. Era unha mostra fotográfica cunhas espectaculares imaxes de Afonso Sestelo

Na segunda parte, o contido centrábase en amosar a evolución dos comercios, eses espazos tan ligados non só á vida mercantil senón tamén á memoria da veciñanza e á imaxe da propia cidade por canto coa súa faciana, escaparates ou rótulos marcan de xeito sinalado á cidade e as súas rúas. Nesta parte combinaronse textos e imaxes identificadas ao longo da investigación histórica; seguindo o seu fío puidemos amosar como se foi pasando dos postos e estaribeis na rúa aos luxosos comercios actuais, cos seus escaparates, moblaxe individualizada, etc.

A expo pechou en decembro pero recentemente o concello puxo en marcha a posibilidade de facer unha visita virtual na que se poden consultar os textos e imaxes, novamente da man de Afonso Sestelo, que fixo un magnífico traballo.

Podedes todavía, se queredes saber algo máis sobre o comercio compostelán e pasar un rato agradable e divertido, descargar e intentar o reto que propón a app Desafio Comercial SCQ,

 

Como pode a historia axudar ao teu negocio?

IMG_20150303_110556

O correcto tratamento do pasado dunha empresa pode marcar un antes e un despois á hora de posicionarse no mercado e ganar a preferencia dos clientes. As pequenas historias dun negocio, as persoas que as protagonizaron, os seus éxitos e desafíos … achegan a unha marca valores de proximidade e conexión co local e persoal; poden transformar un  produto neutro nalgo único e singular, claramente identificable.

Poñamos un exemplo sinxelo: estas pensando en renovar esa navalla tan querida que usas nas merendas e saidas campestres. Cales son as opcións en que pensas?
A maioría de nós pensaría inmediatamente ben na famosa navalla suiza ou ben nunha peza procedente dun obradoiro tradicional (Taramundi, por poñer un caso).
Ben, pensemos: que é o que distingue a estes dous produtos do resto da súa competencia?
Que, cando pensamos neles, proxectan conceptos ligados á calidade e á tradición pois é a permanencia do produto no tempo o que garante que é bo. Doutro xeito, os coitelos terían deixado de venderse e o negocio tería pechado.
Os produtos alimentarios son os que máis tradicionalmente aproveitaron estas connotacións derivadas do pasado e a tradición para consolidar a imaxe de marca pero o certo é que hoxe son cada día máis os sectores que aproveitan este input á hora de desenvolver estratexias de diferenciación.
E ti como o ves?